Het zit er inmiddels alweer op: de feestweek 2017. En wie woonden er in het epicentrum van dit festijn? Yeah, that’s us! Misschien komt het omdat onze roots niet in onze woonplaats liggen, maar wij vinden de feestweek zelf niet zo ‘episch’. En daarom verkozen wij slapen boven zuipen en vertrokken we met onze logeerspullen naar Jordi’s ouders.
Overdag wilde ik heel graag de sfeer proeven in onze feeststraat. Dus ik stond met m’n neus (en camera!) vooraan bij dé start van de feestweek: een wielerronde door de stad. Het verbaasde me dat er bijna geen publiek was, tot ik een dag later bij de paardenraces hoorde dat ik de échte opening had gemist: het ringsteken op woensdagavond was de ware opening voor mijn stadsgenoten. Balen dat ik dat gemist had. Gelukkig had ik een prachtig uitzicht vanuit ons huis over de straat waar de wielrenners scheurden en de paarden voorbij stoven. Dat, in combinatie met er bij het parcours bovenop staan, was erg tof.
Tijdens de avond festiviteiten kun je elkaar in huis niet verstaan, hadden we geleerd van eerdere edities. Laat staan dat we ‘s nachts een oog dicht kunnen doen. Dus we waren erg dankbaar dat Jordi’s ouders ons een weekje in huis namen. En wat was het heerlijk om ‘s avonds in een gezellig, rustig huis te komen en met familie te zijn. M’n schoonzusje en m’n kleine nichtje uit Friesland waren er een dagje en schoonmoeder maakte de lekkerste gerechten voor ons klaar. Jordi en ik hebben genoten, maar we vinden het ook heerlijk om weer thuis te zijn, waar we nu weer tot rust kunnen komen.
En nu? Het is dinsdagochtend en de vernieuwing van onze straat gaat door. De bouwvakkers zijn weer hard aan het werk op de plek waar vorige week nog hard werd gefeest. Life goes on. Op de bierlucht na, is er weinig meer te merken van de feestweek. Behalve dan een jonge dame, die af en toe eens met een lekker drankje uit het raam gluurt naar de mannen die hard aan het werk zijn in de straat. Dat blijft een feestje 🙂