Yes, eindelijk! We gingen naar Yosemite. Een rit van zo’n 5 uur zou ons brengen naar een heuse Yurt waar we een paar nachten zouden slapen. Voor het laatste stuk kregen we coördinaten en een uitgebreide routebeschrijving mee, omdat de Yurt verafgelegen ligt van de bewoonde wereld. Dat zou een hele uitdaging worden! Ik wist toen nog niet dat de hele autorit bijzonder zou worden…
We waren amper het dorpje bij Lake Tahoe uit en we klommen al een enorme berg op. We reden door mooie stukken bos, langs stille bergmeren en groene weides. Het was zó prachtig daar! We namen onze tijd om alle schoonheid in ons op te nemen. Thuis, in Nederland, vond ik bergen nooit zo bijzonder, maar dat heeft deze reis echt veranderd. De bergen hier zijn zo machtig groot! En ik wist niet dat daar prachtige, gevarieerde natuur is. Ik kreeg energie van het natuurschoon. We waren allebei vrolijk en enthousiast van het prachtige groene gebied dat vol in bloei stond.
Toen we bij een bergmeer stopten, kwamen er vier Amerikanen naar ons toe. Onze GoPro op de neus van Elvis bleek weer de aanleiding voor een leuk gesprekje. De Amerikanen kwamen tot de conclusie dat zo’n cameraatje het ideale kerstcadeau voor de kleinkinderen zou worden:-). We vertelden over onze reis en de route die we die dag reden. Eén man vroeg of we wel voorzichtig waren geweest in de ‘Cadillac Turn’. Hij legde ons uit dat dat is haarspeldbocht was, waar ooit een Cadillac uit de bocht was gevlogen. En nee, de bocht heeft toen geen vangrail gekregen, maar een naam… Right.
Ze vertelden ook dat we nog door een gebied zouden rijden waar bosbranden hebben gewoed die flinke stukken natuur heeft weggevaagd. En al snel na ons afscheid reden we inderdaad door een groot verbrand gebied. Ik merkte bij mezelf hoe de omgeving een negatieve invloed had op mijn stemming en gevoel. Alles was zwart, stonk naar vuur en rook en ons vrolijke, blije gevoel was helemaal weg. Het verschil tussen leven en dood. Het maakte ons somber.
We stopten hoog op een berg om het afgebrande natuurgebied te bekijken. Met m’n camera liep ik rond om wat foto’s te maken. En dan zie ik plots tussen de dorre bomen zie ik ineens een vogeltje wegvliegen. Het leeft! Het vliegt en het woont daar. En als ik beter kijk zie ik wat gekleurde puntjes aan de bomen. Er komt weer leven. Langzaam voel ik ook weer een sprankeltje hoop. Herstel. Het zit in de natuur. Het zit in onze natuur.
Na een goed uur komen we op het punt waar we de coördinaten en de routebeschrijving erbij moesten pakken: ‘It’s a LONG driveway so IF the thought comes up that you are lost…. just keep going down the dirt and gravel road. You’ll see brightly colored ribbons and bows on trees and poles along the path.’
En ja, het was een avontuurlijk pad, haha! De bouncy weg bracht ons naar ons thuis voor de komende paar dagen: een prachtige Yurt, midden in de natuur en stilte. De natuur die bloeit. Want wat er ook gebeurt, er zit leven in onze natuur.
Volg ons op ons avontuur en abonneer/subscribe je hier gratis op Youtube. Wees deel van onze reis!