Op één dag kwamen twee uitersten bij elkaar. De leegte, de stilte en de vlakte. Death Valley. Het clashte. Clashte keihard tegen het lawaaiige en extravagante Las Vegas. Twee werelden naast elkaar, maar zo uiteenlopend.
Ik was moe van een warme, lange rit door de woestijn. ‘Death Valley’ hebben ze het het heetste, droogste en diepste punt van Noord Amerika genoemd. Nee, dat beloofde niet veel goeds. Maar toen we door het gebied reden, bleek het tegengestelde waar: het was beeldschoon, afwisselend en deed z’n naam totaal geen eer aan. Ik had intens genoten van de schitterende natuur in de woestijn. Wat een verrassing.
Na uren rijden door de hitte kwamen we aan: Las Vegas. Een plek die ik gewoon gezien wilde hebben. En toen we de stad binnen reden, keek ik m’n ogen uit. Ik wist niet waar ik moest kijken, want aan alle kanten, van hoog tot laag waren advertenties, lampjes, geluiden en bewegingen die al mijn aandacht wilden hebben. ‘Humans were not meant to be bored’ – de campagnetekst van een grote hotelketen was wat Vegas ademde: entertainment, afleiding en vertier aan alle kanten. ‘Welcome to the Show’. En een show, dat was het!
Ik vond het een erg heftige overgang: van de serene stilte in de woestijn naar het bruisende nachtleven van Vegas. En het was makkelijk om mezelf te verliezen in de drukte en gekte van deze stad: zeker omdat ik moe was, vond ik het lastig om voor ogen te houden dat ik de keuze heb hoe ik ermee om kan gaan. Laat ik me verleiden om alles aandacht te geven wat mijn aandacht vraag en mezelf compleet te verliezen? Of sta ik sterk, weet ik wie ik ben, in drukte en chaos?
Ik realiseer me dat dit breder is dan dit moment in Las Vegas. Het doet me denken aan de drukte en sleur die ik thuis soms ervaar. Dan zijn de shows het werk dat ik nog moet doen in huis, de knipperend elampen zijn de mailtjes die ik nog moet beantwoorden en zijn de vele advertenties de drukte en verwachtingen die ik mezelf opleg, zowel op het gebied van werk als in mijn sociale leven. Soms bestaat mijn leven uit knipperende lampen, flikkerende lichten en schreeuwende reclame: het is zo makkelijk om mezelf in bezit te laten nemen van alles wat aandacht vraagt en mezelf voorbij te lopen.
Het is niet erg om in een tijd te zitten waarin ik word geleefd of geëntertaind. Nee, die drukke periodes kennen we allemaal. Alleen de woestijnperiode is essentieel: ‘Wat doe ik als het stil is?’ Ik moest eerst door de woestijn, voordat ik bij Las Vegas aan kon komen.
Mijn ‘Death Valley’ is een plek van stilte, een diep punt in mezelf waar ik het meest mezelf ben. Een plek die niet schreeuwt om aandacht of lawaai maakt. Nee, het is een plek die ik bewust moet opzoeken en waar ik moeite voor moet doen. Vooraf denk ik vaak: wat moet ik in die stille, lege plek? Daar kan toch niets moois uit voortkomen? Maar als ik de reis maak naar binnen, dan ontdek ik elke keer weer nieuwe plekken.
Als ik stil ben en kom tot mijn diepste zelf, dan kan ik de schoonheid ontdekken van wie ik ben. Ik heb zo vaak op momenten dat ik niet goed weet wat ik met mezelf aan moet, als het saai is en ik me verveel, dat er verlangens naar boven komen. Verlangens naar wat ik wil, waar ik van droom. ‘Oh, had ik maar….’ of ‘Ik wilde dat ik bij …. was’.
Het zijn die verlangens en dromen die mijn houvast kunnen zijn in drukke periodes. Om terug te gaan naar de kern. En dan kan ik het aan. Ik blijf staan. ‘Welcome to the show!’
Wat mooi geschreven Vera en heel herkenbaar. Ik denk dat veel mensen in hun leven vroeg of laat op een punt komen waarin ze dergelijke vragen hebben. Soms moet er iets in je leven gebeuren waardoor je hard met je neus op de feiten wordt gedrukt en je inziet dat je zo niet verder wilt. Ik zit momenteel in zo’n periode en ga met positieve zin een ‘nieuwe’ fase in mijn leven tegemoet. Een ding heb ik wel geleerd soms moet je egoïstisch zijn en jezelf op nummer 1 zetten. ? liefs Suzan